zie hier, de braziliaanse update

Toegegeven, op wat skypgesprekken hier en daar na heb ik tamelijk gefaald mijn enerverende braziliaanse avontuur up to date te houden. Maar met het volgende verhaal zal dit slippertje ruimschoots gecompenseerd worden. Ga dus maar even lekker achteruit hangen in die electrische massage stoel van je en pak een kop thee met wat droge crackers, want je staat op het punt te gaan genieten van een uitgebreid overzicht van de avonturen, emoties en de hoogte- en dieptepunten van de Braziliaanse levenslessen van Tom Kuiper aka de gebronsde latina temmer.

Na 21 uur Films en stewardessen kijken was het zover. Geland in Brazilie!
30 minuten in Brazilie en het eerste obstakel was een feit. In de weide omtrekt geen taxi chauffeur van mijn hostel te bekennen die een bordje met mijn naam er op vast hield. Wel eentje met de naam “paul”. Ala servival of the fittest heb ik toen maar besloten om een plotsellinge identiteitscrisis te ondergaan en kon ik mijn weg door de favela toch nog per auto voortzetten om vervolgens te arriveren in mijn thuisbasis in Rio: Lemon Spirit Hostel. Later geen paul meer gezien, dus mocht hij echt hebben bestaan, sorry paul.

Koud 10 minuten in het hostel en ik werd meteen geintrodceerd aan het braziliaanse uitgaansleven door de persoon die ook gelijk mijn soulmate werd voor de rest van carnaval, Albert Shin: Een Zuid-Koreaanse Amerikaan op leeftijd die naar carnaval was gekomen met maar een missie: In zo min mogelijk tijd zoveel mogelijk vrouwelijke brazilianen veroveren. Klein probleem, de desbetreffende vrouwtjes stonden hier een stuk minder welwillend tegen over. Wat het deste grappiger maakte. Beste albert trok zich hier niks van aan en bleef vrolijk met zijn geniaal slechte openingszinnen rondstrooien. Waar ik ook met hem was, Op straat tijdens de sambadansjes, relaxend in de zon op het strand, of in de rij van de plaatselijke hotdog verkopers, als ik twee seconden Alberts hand niet vasthield was hij al weer aan het aanpappen met zijn volgende slachtoffer. Beste Albert had grotere ballen dan een gemiddeld Afrikaans stamhoofd.

Twee dingen vielen mij gelijk op toen ik in Rio belande. 1. Braziliaanse vrouwen hebben daadwerkelijk een gen in hun lichaam waardoor ze ultieme bilgroei ondergaan. 2. Iedereen danst altijd en overal. Het was geweldig om een week mee te maken waarin er 24/7 gedrum op de straten te horen was en (bijna) letterlijk de hele stad maar door bleef feesten en vrolijk was. Wat me dus ook vooral verbaasde was het fysieke uithoudingvermogen van al deze Braziliaantjes. Ik beschouw mezelf niet als iemand die na een goed dagje feesten al de handoek in de ring gooit, maar halverwege de week moest ik toch even verplicht een rustdag nemen omdat anders mijn benen en voeten door de pijn vervroegd hun amputatie mochten vieren.

De plaatselijke “block partys” (feesten die gedurende de dag op straat plaatsvonden , varierend van 10 tot 10000 mensen), de hostel feesten met open bar en bbq, De officiele samba carnaval parade, een bezoekje aan Armin van buren en nog een hele zooi ander plezier zorgde ervoor dat carnaval een onvergetelijke ervaring was. Uiteindelijk kwam de cirkel zelfs helemaal rond. Vers 30 minuten in de kroeg tijdens de laatste avond uitgaan in rio, zag ik Albert (die ondanks zijn vele moedige pogingen de hele week nog geen echte actie van betekenis had gehad) naar huis gaan met -hoe kon het ook anders- Een goed gevormde en netjes geplastificeerde blonde braziliaan. Toen ik een paar uur later zelf ook maar besloot dat het welletjes was en ik voldaan de laatste stappen door rio richting mijn hostel zette, was er toch nog een licht schrik momentje. De plaatselijke politie vond schijnbaar dat ik er zo gedrogeerd uitzag dat ze (30 minuten voordat mijn taxi naar het vliegveld zou vertrekken) nog even de achtervolging inzette. Gelukkig besefte ze enkele momenten later ook wel dat een jongen met zulke belachelijk mooie oceaan blauwe ogen niet in staat was om ook maar
vlieg kwaad te doen en kon ik mijn reis voortzetten, op naar Maceio.


Aangekomen in Maceio kreeg ik mijn eerste echte cultuur shock te verduren. Niemand sprak engels. En aangezien ik in de afgelopen 20 jaar nooit de behoefte heb gehad om portugees aan mijn talenpakket toe te voegen maakte ik me al op voor een cursus handgebaren. Gelukkig hebben ze in brazilie degelijke internet verbinding en heeft god besloten google translate op deze aardbol te planten.

Voordat ik verder ga met mijn verhaal zal ik eerst even een objectieve schets geven van de gemiddelde Braziliaan:
Iedereen met wie je in Brazilie praat is je beste vriend en staat voor je paraat. Vriendschap en behulpzaamheid is hier een stuk belangrijker dan effectivteit. Zo komt een Braziliaan bijna nooit op tijd, maar word er bijvoobeeld wel 5 minuten een volle bus voor je stilgezet zodat een busmederwerker je een paar straten verder af kan zetten, terwijl iedereen er om kan lachen. Familie is hier uiterst belangrijk. Moeders zijn letterlijk de beste vriendinnen van hun dochters en op college graduation partys zijn makkelijk 50 familie leden per persoon te vinden. Het is hier ook uiterst normaal als je op je 28e nog thuis wont.

Maar waar brazilie eigenlijk voor staat is passie en plezier. Niemand kijkt raar op als er een flinke tongsessie wordt gehouden midden op straat of als er 20 meter van het strand in het water een orgie plaatsvind. Meisjes kunnen er zo sletterig bijlopen als ze willen en het is niet gek als je hier op je 14e een kind hebt of op je 22ste getrouwd en al twee keer gescheiden bent. Niet voor niks hebben ze een uitspraak “als de natuur roept, moet je antwoorden” oftewel, als je een relatie hebt en je ziet een ander lekker stukje vlees lopen, op de bbq er mee! Vreemdgaan is de normaalste zaak van de wereld. ik heb hier vrienden in een relatie die zich nog meer single gedragen dan ik. Men doet hier trouwens niet aan welgevormde openingszinnen. Je loopt naar iemand toe en gaat met haar dansen, punt.

De afgelopen twee maanden in maceio waren eigenlijk gewoon een grote vakantie. Waar ik eerst dacht dat maceio een of ander vissersdorpje was, bleek het in realiteit een bruizende stad met 4 miljoen inwoners te zijn en zoals ik had gehoopt waren er natuurlijk ook prachtige stranden (inclusief palmbomen) op loopafstand. Over het nachtleven viel ook niks te klagen. Donderdag tot en met zondag (jawel zondag wordt er gefeest, maandag op het werk uitgebrakt) staan de meeste clubs en barretjes propvol. Overal zijn live bands, en tussen de optredens door een uurtje “electronic music” (die tot mijn verbazing nog goed klonk ook). Ook hier staat dansen centraal, en schudden me de billetjes kunnen ze allemaal. Normaal vind ik mezelf pima soepel in de heupen, maar vergeleken met de gemiddelde braziliaan was ik een soort houten klaas met twee gebroken benen.

Bij aankomst werd ik door het nichtje (die nog 2 dagen bleef logeren bij mijn gastgezin) geintroduceert aan Robson. Deze goedlachse braziliaan kon zelfs gebrekkig engels en het klikte meteen. Via Robson ontmoette ik uiteindelijk ook Alex, Pedro en Marcelo. Deze 4 (die ondertussen een degelijk plekje in mijn hart hebben) zouden uiteindelijk mijn entourage worden voor de hieropvolgende twee maanden. Ik heb ook veel aan ze te danken, ze lieten me elke plek in maceio zien, wisten alle hotspots, deden mijn was, vervoerde me wanneer nodig en sinds een week krijg ik zelfs onderdak van Alex. Bovendien fungeerde ze -doordat ze allemaal wel een woordje engels konden- als uitstekende talks.

Ik woonde de eerste maand dus bij een alleenstaande moeder genaamd Vera. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n grote big mama ontmoet als zij. Maar ze had ook een hart van goud dat minimaal zo groot was als haar lichamelijke omtrek.

Ook kreeg ik de eerste maand portugese les op de school. De leraren waren top, maar het was maar goed dat ik het zo goed kon vinden met mijn vers gemaakte braziliaanse vrienden, want op de school zelf waren niet veel gelijkstemmige studenten te vinden. De school kende welgeteld 6 leerlingen. Ik, een Nederlandse vrouw, 3 colombianen en een frans meisje. Colombianen, uiterst grappig volk maar er valt werkelijk geen pijl op te trekken. Ik ga geen poging doen tot uitleg van hun gedrag. Eerst dacht ik dat ik misschien toch een beperkt inlevingsvermogen tot andere culturen had, maar toen een van deze dropjes me vertelde over haar sexuele ervaringen en het dus bleek dat het in de colombiaanse cultuur de normaalste zaak van de wereld is dat je een keer of twee het bed deelt met je neefje of nichtje, werd de verklaring van hun gedragspatroon me allemaal opeens een stuk helderder.

30 dagen en een scheutje portugees later kon ik beginnen met het vrijwilligerswerk op "Lar sao domingos" waar kinderen uit de favela toch nog een degelijke ontwikkeling konden doormaken. Eenmaal aan gekomen op lar sao domingos werd ik verwelkomt als een soort veredelde justin bieber Aanvankelijk dacht ik dat ik zelf les moest geven. Ik wist nog bijna geen normale zin portugees en voelde de bui al hangen, denkend dat ik de komende maand mijn grootste staaltje improvisatie ooit moest gaan uitvoeren. Gelukkig viel het allemaal mee en was mijn missie feitelijk gewoon als een soort exchange student in de les zitten en de les verstoren door de kids aan het lachen te maken. Die taak nam ik aan het begin iets te serieus en dus werd ik na dag 1 al verbannen van het werken met de 5-jarigen. Werken en sporten met de tieners mocht nog wel en ook kreeg ik een klasje 3-jarigen toegewezen. Als je ooit aan je stand-up comedy wil werken en je een ego boost nodig hebt, vraag of je een dag grappen mag vertellen aan 3-jarigen. Als je half je tong uitstak stierven de desbetreffende kinderen al van het lachen. Het was mooi om te zien hoe ze zelfs met een stuk tijdschrift en een afgekloven gum nog meer lol hebben dan menig volwassene in een groot pretpark. Het was een top ervaring, en al is officiel mijn vrijwilligerswerk ondertussen voorbij, mag ik gelukkig nog altijd de school binnendringen om meer lessen te verstoren.

Oja, tijdens mijn vrijwilligerswerk heb ik ook voor het eerst in mn leven een maand op mezelf gewoont. Een appartement aan het strand en op 5 minuten loopafstand van alle voorzieningen en behoeften. Appeltje eitje en er komen verbazingwekkend veel privileges vrij als je op jezelf woont.
De sleutel van mijn appartement was na een aantal dagen wel spoorloos verdwenen dus elke keer als ik terugkwam naar mijn appartement was het eventjes duimen dat er geen criminele brazileiros hadden huisgehouden. De sleutel werd op de laatste dag weer teruggevonden en in de tussentijd waren er geen crimineeltjes over de vloer geweest.

Brazilie is uberhoupt een stuk minder gevaarlijk dan ik van te voren had gedacht. S'avonds alleen over straat in rio, of wandelend in de favela in maceio, geen muis heeft gemeen naar me gepiept. Wel werd mijn telefoon gestolen (nadat ik hem maarliefst 3 weken lang uit de handen van de braziliaanse struikrovers had weten te houden) maar ik en telefoons hadden toch altijd al een twijfelachtige relatie. (ik heb nu trouwens een braziliaans nummer, 0558296346566 voor de geinteresseerden).

Het enige gevaar wat ik heb meegemaakt was ook meteen heel amusant. Alex en ik stonden op het punt om na een avondje uitgaan de club te verlaten. Voor mij liepen 3 dronken gasten die er zichtbaar gefrustreerd uitzagen omdat ze waarschijnlijk die avond niet zoveel vrouwtjes op de kop hadden getikt als ze gehoopt hadden. Vlak voordat ik de deur door wou gaan smeten ze de deur dicht en kwam mijn rechtervoet vast te zitten. Alex, reus van beroep was het hier niet helemaal mee eens en sloeg de deur vervolgens weer open om in het braziliaans even verhaal te halen. Maar de 3 hadden niet zoveel zin om te praten, zette meteen de aanval in en rende achter alex aan. Ik snelde er ook achter aan, bang dat alex nogal wat klappen te verduren had gekregen. Maar toen ik de club weer binnen kwam was het een prachtig beeld. Alles speelde zich voor een paar seconden even in slowmotion af. Niet alleen had alex geen schram, hij had binnen luttele seconden 2 van de 3 mennekes gebroken naar de grond gewezen. Ik mengde mezelf ook nog een seconde of twee in het gevecht en dacht daarna dat ik gewond was, maar dit bleek bloed van een van de drie slachtoffers van alex te zijn. Een geslaagde avond dus.

Dik twee maanden zijn ondertussen voorbij, ik ben al tamelijk gewend aan de braziliaanse levensstijl, kan de heupen minimaal twee keer zo goed schudden en het voelt hier in maceio als een tweede thuis. Over een paar dagen hier nog even op de braziliaanse manier mijn verjaardag vieren en dan op naar het volgende avontuur. Backpacken! Naar het zuiden van brazilie, of in de buurt om nog even geld uit te sparen voor een kaartje Nederland – Spanje. Hoe dan ook, de aankomende maand zal er weer een worden om van te smullen!